Marsiłio da Padoa (3/4)

Do łeje, do finałità – Rumando na sciantineta pì in fondo so ła cuestion pì scetamente połìtega, ła teze fondamentałe de ‘sto łivro ła ze che’l poder tenporałe el ga da èsar spartìo da cueło rełizoso. Se’l primo, defati, el ga cofà fine cueło de ła contentesa terena, e par farło el ga debezonjo de ła “coercision”, el segondo invese el ga cofà fine cueło de ła salvesa e de ła beatetùdene eterna. A se trata de capir come che ła połìtega ła sipie de fato autònoma e de come che ła Ceza ła stae eła stesa rento so i confini de ła łezizlasion siviłe. Par ’sta razon, ła Ceza no ła połe tènjarse co derito tereni o propietà, e donca goder de imunità che łe va cavar via beni sui de ła sosietà siviłe. Donca, se se vołe mantènjar ła paze, A se ga da tènjar ben spartìe łe do łezizlasion.